Şu dünyadan geçerken, yolculuğun boyunca defalarca düşer ve kalkarsın…
Çok kez yaralanır, iyileşir; bazen dibe vurur ama her seferinde yoluna devam edersin. Her yara bir kabuk olur üstünde; her düşüş, ya bir kalkan ya da seni ayakta tutan gizli bir dayanak…
Her yaralanma, her düşüş, her dert, her dip, aslında birer sınavdır. Sabrın, azmin, gayretin ise ellerin, kolların; hatta bazen kanatların olur. İnsan, gücünü çoğu zaman sahip olduklarında değil, kaybettiklerinde tanır.
Yükselirken, uçarken, yürürken değil; düşerken, tökezlerken, yaralıyken, dipteyken anlarsın insanın yolculuğunda ne kadar yalnız olduğunu. İşte tam da o an fark edersin ki, Allah’tan gayrısından ümit etmek, insanın en büyük zaafıdır. Beklentilerini sıfırladığında başlar gerçek güçlenme.
William Shakespeare’in dediği gibi, “Beklenti, tüm kalp acılarının köküdür.”
İnsan en derin yaralarını çoğu zaman yaşadıklarından değil, umduklarından alır. Bekledikçe kırılır, bağlandıkça incinir, güvendikçe savunmasız kalır.
Sonra her iyileşme, her kalkış, her yükseliş, kabuklarını biraz daha kalınlaştırır. Artık daha az beklersin, daha az ağlarsın, daha az üzülürsün, daha az örselenirsin… Ve tam da bu noktada Albert Einstein’ın işaret ettiği yere varırsın:
“Beklentileri kaybetmek, özgürlüğün başlangıcıdır.”
Öyle zamanlar gelir ki; iyi ki düşüp kalkmışım, iyi ki yaralanmışım, iyi ki dibe vurmuşum dersin. Sabrın lezzetine, derdin hikmetine, yalnızlığın öğreticiliğine iyi ki tutunmuşum diye şükredersin.
Sıkıntınız tufan olsa, önce Allah’a, sonra kendinize güvenin. Bu çağ, yalnızlıklara sarılmayı ve beklentilerden arınmayı zorunlu kılan bir çağ. Bakın ve görün; sığındığınız Allah ve kendi yetileriniz olduğunda, eskisinden çok daha güçlü, çok daha özgür olacaksınız. Çünkü beklentiler, insanı bağlayan en görünmez zincirdir… ve çoğu zaman da en derin yaradır.
Ve hiçbir ayrılık incitemez, yalnızlığa alıştırılmış bir insanı.
Ne kimse onun vazgeçilmezidir, ne de o kimsenin.
İnsan, beklentilerini azalttıkça değil; kalbini beklentiden arındırdıkça iyileşir.
Beklenti, insanın kalbinde taşıdığı en ağır yüktür. Kırıldıkça hafifler, bıraktıkça özgürleştirir.
