Bana, ‘Sen suna buna niçin satastin?’ diyorlar. Farkinda degilim. Karsimda müthis bir yangin var.
Alevleri göklere yükseliyor. Içinde evlâdim yaniyor, imanim tutusmus yaniyor. O yangini söndürmeye, imanimi kurtarmaya kosuyorum. Yolda biri beni kösteklemek istemis de, ayagim ona çarpmis; ne ehemmiyeti var? O müthis yangin karsisinda bu küçük hâdise bir kiymet ifade eder mi? Dar düsünceler, dar görüsler!..
Beni, nefsini kurtarmayi düsünen hodgâm bir adam mi zannediyorlar? Ben, cemiyetin imanini kurtarmak yolunda dünyami da feda ettim, ahiretimi de. Seksen küsur senelik bütün hayatimda dünya zevki namina bir sey bilmiyorum. Bütün ömrüm harp meydanlarinda, esaret zindanlarinda, yahut memleket hapishanelerinde, memleket mahkemelerinde geçti.
Çekmedigim cefa, görmedigim eza kalmadi. Divan-i harplerde bir cani gibi muamele gördüm, bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandim. Memleket zindanlarinda aylarca ihtilâttan men edildim.
Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere maruz kaldim. Zaman oldu ki, hayattan bin defa ziyade, ölümü tercih ettim. Eger dinim intihardan beni men etmeseydi, belki bugün Said topraklar altinda çürümüs gitmisti.
Benim fitratim, zillet ve hakarete tahammül etmez. Izzet ve sehamet-i Islâmiye beni bu halde bulunmaktan siddetle men eder. Böyle bir vaziyete düsünce, karsimda kim olursa olsun, isterse en zalim bir cebbar, en hunhar bir düsman kumandani olsa tezellül etmem. Zulmünü, hunharligini onun suratina çarparim. Beni zindana atar, yahut idam sehpasina götürür; hiç ehemmiyeti yoktur. Nitekim öyle oldu.
Bunlarin hepsini gördüm. Birkaç dakika daha o hunhar kumandanin kalbi, vicdani zulümkârliga dayanabilseydi, Said bugün asilmis ve mâsumlar zümresine iltihak etmis olacakti.
Iste benim bütün hayatim böyle zahmet ve mesakkatle, felâket ve musîbetle geçti. Cemiyetin imani, saadet ve selâmeti yolunda nefsimi, dünyami feda ettim; helâl olsun. Onlara bedduâ bile etmiyorum.
Çünkü, bu sayede Risale-i Nur, hiç olmazsa birkaç yüz bin, yahut birkaç milyon kisinin –adedini de bilmiyorum ya, öyle diyorlar. Afyon Savcisi bes yüz bin demisti, belki daha ziyade– imanini kurtarmaya vesile oldu.
Ölmekle, yalniz kendimi kurtaracaktim, fakat hayatta kalip da zahmet ve mesakkatlere tahammül ile bu kadar imanin kurtulmasina hizmet ettim. Allah’a bin kere hamd olsun.
Tarihçe-i Hayat, Esref Edip’in mülâkatindan, s. 644
Selâm ve dua ile
