Kurumumus dallarda tomurcuklar verir rengarenk Cenneti yasatircasina binbir güzelliklerle çiçekler açarim...
Sonra doyumsuz meyveler büyütürüm bitmeyen sabir, sonsuz umutla...
Bakmaya kiyamaz, yemeye doyamazsin...
Uzanirsiniz dallarima; kiminiz saygila narince canimi yakmamaya özen göstererek alirsiniz dalimdan meyveleri...
Kiminiz saygi, merhamet nedir bilmez sadece kendini düsünür bir meyve için kirar bütün dallarimi; aci çekip canimin yandigini umursamadan...
Halbuki benim de aciyan, kanayan bir canim vardi !
Yoksa kupkuru dallardan nasil meyve yerdin?
Hoyratca davranisiniza anlik sadece kendi zevkinizi kendinizi mutlu ederken canimin yanmasi umursuzca mutlulugunuz benim canimin acidigini hissetmediniz görmediniz...
Evet; kirildim, üzüldüm,
sararmaya basladi yapraklarim, boynum büküldü içimi, bedenimi, ruhumu, hüzün sardi.
Aslinda bu duygu herkese yansidi herkesi hüzün sardi bir anda...
Ve durakladim, sendeledim yapraklarim teker teker dökülmeye basladi saga sola sapsari rengarenk ressam gibi boyandi tüm evren ama bikmadim...
Karar verdim, yeniden...
Daha hirsli, daha güçlü, daha olgunlastim...
Ama içimde bilemediginiz öyle bir umut,
Öyle bir sabir sevgi vardi ki;
Topraga ana kucagima daha derinlere indim, köklerimi topraga daha siki tas gibi kaya gibi daha saglam sardim
sarmaladim, yikilmaycaktim artik.
Kimi narince sevgiyle koparirken meyvemi hafif sevgiyle boyun egecek...
Kimi yine hoyratça bir alacagi meyve için kirip dökecek dalimi, dimdik tutup boyun eymeyecektim yine de, kirsada kirilsam da...
Her seferinde yine yaprak dökecek, yerini daha saglam daha güçlü dallarim için yeniden, yeniden tomurcuklar açacagim bitmeyen umudum, eabrim, herseye ragmen Sonsuz sevgimle...
Ben nefreti degil...
Sevgiyi kazanacagim...
Kimsenin kirletmeye gücünün yetmeyecegi.
Uçsuz bucaksiz, DENIZ, GÖKYÜZÜ GIBI SONSUZ...
SEVGIMLE MASMAVII
"Ne olur bir anlik zevkiniz, kendi çikariniz, kendi mutlulugunuz için kirmayin bil dali, bir kalbi vebali çok agirdir, degmez üç günlük dünya için..!
"Degmez...kirmaya kirilmaya"..
"Empati yaptiginda bahar insanligin çizilmis resmidir,
tüm yasanmisliklariyla...
Aslinda ülkemizde ve tüm dünyada o kadar kötü seyler olurken ne yazacagimi nerden baslayacagimi bilemedim...
Bu yüzden birkaç saniyeligine bahar olmak istedim. Su anki mevsime bakinca doganin sararan yapraklarin içinde olunca bir anda bu duygularin içinde buldum kendimi..
Son bahar bana bunlari anlatti..!
Tamda insanligin resmi, duygulari, hayati degil mi...
Keske birazda sevgi ekseydik, sevgi biçseydik diyorum bazen!
Dünya bu kadar kirlenir miydi yine de?
Tüm dünyada o kadar kötülükler o kadar çirkinlikler,
Bi o kadar insanlik disi seyler yasaniyor ki...
Ne yazip nerden baslayacagimi bilemedim.. Insan insani bir kasik suda bogacak sanki, kimse kimseyi çekmiyor..
Bir insan zekasi çaliskanligiyla bi digerini biraz geçse ya vuruyor ya da kiriyor..
Bi çok insan insanlarin resmen aci çekmesinden doyuyor, zevk aliyor âdeta...
Beyinlerinde sinsi kurnazlik, acimasiz tuzaklar kuruluyor ne yazik ki.
Keske zamaninizi beyninizi bu sekilde yorarken kazananlari çekememek yerine o dürtüler sizleri de iyilige onun yaptigini "bende basaririm!!!" diyecek cesarete, güzelliklere çikarsa, yolunuzu ve içinizdeki kin yerine saygi sevgi dolsa insanligin basaramayacagi hiç bir sey yoktur, Allah'in izniyle