Mesai saatlerinde bile kendisine zaman ayırıyordu.
Bizim üniversitemizde birisi benden mesai saatlerinde randevu istese ve yurt dışından geldiğini de öğrensem en kısa zamanda randevu vermeyi kendime hep düstur edindim.
Bırakın mesai saatlerini, mesai saatleri dışında bile akademik çalışmalarım hep dolu dolu geçti.
Hafta sonlarında da odamda çok olmuşumdur.
Profesör olana kadar laboratuvardan hiç çıkmadım. Profesör olduktan sonra da yüksek lisans ve doktora öğrencilerimle akademik çalışmalarımı aksatmadan devam ettirdim.
Bazen “hobileriniz nedir? hocam” sorusunu atlatmaya çalıştığım çok olmuştur.
Doğru ya akademik çalışma yapmaktan başka hobilerimiz mi? Neler ki acaba?
Bu soruya cevap vermem çok zor cidden.
Bazen işlerim azaldığında kendimi boşlukta hissediyorum.
Tatile çıktığımızda bile tarihi ya da doğal güzellikte olan yerlerin fotoğraflarını çeker ve gördüklerim ile ilgili köşe yazıları yazmaya çalışırım.
Doğrumu yapıyorum bilmiyorum.
Bazen iç alemimde kendimle hesaplaşıyorum.
Belki de sadece seyretsem ya da kendim için baksam.
Ama yapamıyorum işte.
Böyle alışmışım böyle de gidecek galiba.
Kendimi değiştirebilir miyim diye sorgulamıyor da değilim hani.
Böyle mi yetiştik dersiniz.
Ortasını bir türlü bulamadık mı ya da.
Bir kısmımızın özgeçmişleri tertemizken bazılarımızın da yaptıkları sayfalara sığmıyor.
Belki de bu uçurum yapılan çalışmalara veya işlere önem verilmemesinden.
Ya da değerler çakışması var.
Hatta liyakat kavramını unutmuşluk var.
Sizin daha da açabileceğinize eminim tabi ki…
Bu durumlar da uçurumların artmasına neden oluyor.
Bende abarttığımı biliyorum.
Bazen de hayatı yavaşlatmalı mı ki insan.
Diye düşünmüyor da değilim.
Siz ne düşünüyorsunuz.