Sanal medya uygulamaları, insanlarının vakit geçirme oyuncakları âdeta. Özellikle kullanıcılarının akıllı mı değil mi diye düşündürten, “Hadi canım bu kadar da olmaz” dedirten videoları bir şekilde görüyoruz. Amaçlarla araçların değerleri yer değiştirdiğinden beri, teknolojik araçlarımız başımızın belası olmaya doğru gidiyor.
Küresel mübtezellerin insanlarla alay ettiği, gizlisi saklısı olmayan bir dünyada, tek dertlerin takipçi sayısı ve beğeni olduğu toplumların içinde kaldık. Gönlümüzden anlayanlarla bile yanlış anlaşılma korkusundan aramıza sırat köprüsü kurmaktan çekindiğimiz zamanlardayız.
Ülkenin en zorlu zamanları, yetmişli ve seksenli yıllarda gencecik vatan evlatları birbirine kırdırıldı. Oyunları kuranlar sadece seyrettiler. Bir dönemin büyüğü ise “Bir sağdan bir soldan astık” diyecek kadar yaşanılan vahameti ortaya koymuştu. Bir İbrahim çıkmadı meydanda duran putları kıracak!
O dönemin gençleri, sağcısı ve solcusu, bir davası uğruna mücadele ediyordu. Ülkelerini sevenler, emperyalist güçlere direnenler, manevi ve milli duygularıyla aynı davaya farklı yollardan yürüyenlerdi. Şimdi mahalleleri ayağa kaldıran tarifsiz acılar, küresel güçlerin oyunlarıyla dünyayı parmaklarında oynatmaya başladı.
Gençlerimiz, dayatılan markalar ve yaşam biçimleriyle küresel köleler haline getirildi. Kendin olmaya izin vermedikleri gibi, bizim özgür olma hakkımızı elimizden aldılar. Ellerine verdiğimiz tablet ve telefonlarla aramızdaki kırmızı çizgi, har gül bahçesini çoktan yıktı.
Sahi, önce bu ateşi kim yakmıştı?
Hz. İbrahim, zamanın küresel gücüne karşı tek başına mücadele etti. Eğer o bu mücadeleye kalkışmasaydı, kimse zulme karşı “Dur!” deme cesaretini bulamazdı. “Sevdası olanın ateşi yakmazdı, yakmadı da!”
Bizim çocukları ateşe kendi ellerimizle attık.
Üstelik bir mücadele için de değil; içimizdeki putları kıramadığımız için, o putlara kurban ettik.
Haydi toplayalım şu gençleri! Biz putları kırmadan, har, gül bahçesi olmayacak.
Vatanı için davası uğruna ölenlere rahmetle…
