“Çocukların öldüğü bir dünyada kuşlar utandı uçmaya, güneş utandı doğmaya… İnsanlık utanmadı insanlığından.”
Hekim hasas olma bu kadar diyor
Cevap veremiyorum her zaman ki gibi
En iyi yaptığım şey uzaklara dalıyorum
İçimde ölen insanlardan bahsedemedim
Demir çağıydı sanki
Sözler demirden bakışlar demirdendi
Kızıl vebanın ortasındaydı insanlık
Her hangi bir corfyayada
Çocukların savaşın ortasın kaldığı
Gözyaşlarının toprağa düştüğü,öldüğü
Bir dünyada ciğerim ellerimdeydi
Gökyüzüne bakıyorum
Ne kuşlar var ne de güneş
Çocukların öldüğü bir dünyada
Kuşlar utandı uçmaya
Güneş utandı doğmaya
İnsanlık utanmadı insanlığından
Nefes almak bencilikti
Ciğerim ellerimdeydi
Haksızın haklı olduğu
Zalimin hükmünü sürdüğü
İki yüzlülüğün ravaşta olduğu
Dürstlüğün abtalık sayıldığı
Sokların, caddelerin podyum olduğu
Atalarımız eskiden iç güzelliği derdi
Şimdilerde dış güzeliği olmuş
Eskidendi edep , haya, haddi aşmamak
Nesilerin yok olduğu bir dünyada
Ciğerim ellerimdeydi
Siz bu şiirde anlatılan insanlığın utanç tablosundan ne hissettiniz? Yorumlarınızı paylaşın.
