Tasavvuftaki ilk yaratılışa dair bu bilgiler, Risale-i Nur’daki bilgilerle büyük benzerlikler göstermektedir.
İlk yaratılan Hz. Peygamberin (asm) temsil ettiği nübüvvet nurudur.
Kâinat onun nurundan yaratılmıştır.
Varlığın mebde ve müntehası (başlangıcı ve sonu) Hz. Muhammed (asm)’dir.
“Hem o melek, cin ve beşerin seyyidi (efendisi) olan zat,
şu kâinat ağacının en münevver (aydınlanmış, nurlu) ve mükemmel meyvesi ve
rahmet-i İlâhiyenin timsali (Allah’ın rahmet, şefkat ve merhametinin örneği) ve
muhabbet-i Rabbâniyenin (herşeyi terbiye eden Allah’ın mahlukatını sevmesinin) misali ve
Hakkın en münevver bürhanı (herşeyi hakkıyla yaratan, varlığı hak olan ve her hakkın sahibi olan Allah’ın en nurani delili) ve
hakikatin en parlak sirâcı (gerçeğin en parlak ışığı) ve
tılsım-ı kâinatın miftahı (evrenin ve yaratılan tüm varlıkların ifade ettiği sırrın, gizemin anahtarı) ve
muammâ-yı hilkatin keşşafı (yaratılıştaki sır ve gizlilikleri açığa çıkaran) ve
hikmet-i âlemin şârihi (âlemin yaratılış gayesini şerh eden, açıklayan) ve
saltanat-ı İlâhiyenin dellâlı (Allah’ın saltanatını, egemenliğini ilan eden) ve
mehâsin-i san'at-ı Rabbâniyenin vassafı (Allah’a ait san’at güzelliklerini her yönüyle bilen ve açıklayan);
ve câmiiyet-i istidat cihetiyle (kabiliyetin kapsamlılığı yönüyle),
o zat mevcudattaki kemâlâtın (varlıklardaki faziletlerin) en mükemmel enmuzecidir (misalidir).
Öyleyse, o zâtın şu evsâfı (özellikleri) ve
şahsiyet-i maneviyesi (manevi şahsiyeti) işaret eder, belki gösterir ki,
o zat kâinatın illet-i gaiyesidir (asıl gayesidir).
Yani, "O zâta şu kâinatın Hâlıkı (herşeyi var eden Allah) bakmış, kâinatı halk etmiştir.
Eğer onu icad etmeseydi (yaratmasaydı), kâinatı dahi icad etmezdi" denilebilir.
Evet, cin ve inse getirdiği hakaik-i Kur'âniye (Kur’ân’ın hakikatleri, gerçekleri) ve
envâr-ı imaniye (iman nurları) ve
zâtında görünen ahlâk-ı âliye (en üstün ahlak) ve
kemâlât-ı sâmiye (yüksek faziletler),
şu hakikate şahid-i kat'idir (kesin şahiddir).”(Mektubat, s.277)
Çekirdek ve Meyve
Tasavvufi anlayışta, “Resûl-ü Ekrem’in ruhu ve nuru bütün insanlardan, peygamberlerden, hatta meleklerden önce var olduğundan,
Peygamber insanlığın manevi babasıdır.
Hz. Âdem insanların maddeten babası (ebul beşer)
Hz. Peygamber ruhların babası” olduğu söylenmektedir.
Risale-i Nur’da da Hz. Peygamber, yaratılmışların çekirdeği ve
en mükemmel meyvesi olarak ifade edilir.
Bu hakikat gelecek yazımızda izah edilecektir:
