PINAR ÖTER
Bir varmış bir yokmuş... Uzak bir diyarda, geleceğe umutla bakan mutlu çocuklar yaşarmış. Annelerinin öpüp kokladığı, pamuklara sardığı güzeller güzeli çocuklar...
Kapılarını çalan herkesi evlerine almışlar; kimsenin dışarıda, soğukta kalmasına vicdanlarının elvermediği, merhametli insanların olduğu bir yermiş. Çünkü dinleri onlara, insanlara merhametli olmayı öğretmiş.
Evsiz insanlara evlerini açan o insanlar, bir gün kendi kapılarının hiç tanımadıkları kişiler tarafından yüzlerine kapanacağını nereden bilsinler... Günler geçmiş, yıllar geçmiş; bir gün beklenen gün gelmiş. Hani derler ya: “Kime iyilik yaptıysan ondan koru kendini.” Öyle de olmuş... O güzel yürekli insanların evleri işgal edilmiş; kendi evlerinde birer yabancıya dönüşmüşler. Kapılar açılmamış, kendi vatanlarında yok edilmeye çalışılmışlar. Mazlumu koruyan diyar, mazlumun diyarı olmuş.
Hikaye bu ya... “Ümmet” dedikler; bedenleri arşa fırlayan, haykıran, yok olan insanların seslerine kulaklarını tıkamış. Sanki bir film gibi yaşanılan her şey... Herkes sus pus olmuş.
Ne diyordu Alemlerin Yaratanı? “Gün gelecek, Müslüman bir elin parmağını geçmeyecek.” Doğru söyleyenler hain; hainler ise baş tacı edilecekti. Belki de o günler geldi...
Ama umudunu yitirme çocuk! O gün kurtarıcı da gelecek. Doğruya kimdi kurtarıcı? Hep bekleriz ya birileri gelsin, birileri bizi kurtarsın. Neden hiç kimse, kimsenin “kimsesi” olmaya çalışmaz?
Belki dünyayı kurtaramayacaksın... Ama çığlıkların sesi olarak, mazlumun umudu olarak ses ver çocuk. Ama önce kendini kurtar!
Şunu bil ki bir zamanlar susmasaydım, bugün bize zulmedenleri engellemiş olurdum demek yerine, “Ben elimden geleni yapmıştım,” diyeceksin.
“Bize ne” diyenlerin keşkesi çok olacak; çünkü bu vahşeti yaparken haklı olduğunu düşünen caniler hiç durmayacak..
