Bundan 30 yıl kadar önce,
Gaziantep’te helvacılık yapan Ökkeş usta iflas eder.
Elinde avucunda ne varsa yitirir.
Alacaklarını tahsil edemez, işçilerini çıkarır, iş yerini kapatmak zorunda kalır.
Ama bir yerlerden de tekrar başlaması gerekmektedir.
Helvacı Ökkeş ustanın cebinde beş parası yoktur.
Kalkar,
Hiç tanımadığı şeker satan bir dükkâna gider.
Kendisini tanıtır helvacılık yaptığını iflas ettiğini anlatır.
Parası olmadığını ve iş yerinin tekrar üretim yapabilmesi için acil bir torba şekere ihtiyaç duyduğunu, ancak şeker parasını helvayı yapıp sattıktan sonra
ödeyebileceğini söyler.
Şeker satıcısı Bahaddin usta,
Ökkeş ustayı dikkatlice dinler, yerinden kalkar, yanında çalışanını çağırır:
“oğlum bir at arabası çağır, 20 torba şeker yükleyin,
Ökkeş ustamın dükkânına indirin” der.
Şekerci Bahattin usta küçük bir kağıda da, isim, adres belirtmeden, sadece” 20 torba şeker” yazar,
kâğıdı Ökkeş ustaya uzatır,
ardından da
”Ökkeş usta sıkma canını!... Sen şu şekeri al kazanını kaynat, helvanı yap, sat!...
Ne zaman elin rahatlarsa o zaman gel borcunu öde! ”der.
Ökkeş usta şaşkındır, ne diyeceğini bilemez.
Bir torba şeker derken, 20 torba şeker bulmuş olmanın heyecanını yaşar.
Hiç tanımadığı biri tarafından kendisine güvenilip 20 torba şeker verilmesi karşısında gözleri dolar, hıçkırıklara boğulur.
Ökkeş usta şekeri alır, iş yerine döner.
Kısa sürede helva üretimine tekrar başlar. Yaptığı helvaları satar.
Şeker borcunu ödeyecek parayı toparladığında
Bahattin ustanın yanına gider.
Bahattin usta güler yüzle, ayakta karşılar, çay kahve derken, parayı Bahattin ustaya uzatır;
”Bahattin ustam Allah senden razı olsun, bizi tekrar ayağa kaldırdın, çark dönemeye başladı ” dediğinde.
Bahattin usta;
“Yok !...
Kazanmanın sebebi ben değilim…
Belki vesile olmuş olabilirim ama..
Ne varsa sendendir “der,
sonra da yanında çalışanlara; “Ökkeş ustama 30 torba şeker yükleyin” talimatını verir.
Ökkeş usta sözünde durmuş, borcunu ödemiş olmanın huzurunu duyarken, Bahattin usta da karşısında işini tekrar kazanmış, sözünde duran birini görmenin bahtiyarlığını yaşar.
Merhamet etmek iyidir. Ancak acımak yetmiyor.
Önemli olan ihtiyaç duyana,
ihtiyaç duyduğunu, ihtiyaç duyduğu anda verebilmektir.
Ve bir o kadar da önemli olan
yapılan iyiliği unutmamaktır.
İşte tam da bugünler, o günler.
Çevrenize şöyle dikkatlice bir bakın.
Bakın bakalım, neler göreceksiniz?
Kardeşim dediği insana(!) ne kadar diye sormadan tezgahtan altın veripte borcunu geriye ödemediği için dükkanını kapatan ve bu yüzden mağdur olan, yâda herhangi bir engelli kardeşimizin neler neler yaşadığını, ekonomik ve en önemlisi de duygusal, psikolojik olarak hangi çıkılması güç kuyularda Rabb'imizi bekliyor.
Ve biz bir elimiz yağda, bir elimiz balda bir sabah kahvaltısında en azından her çeşidinden iki üç çeşit bulunmasına rağmen ben ne yiyeceğim düşünen, biz bizler.
Unutmayın; Şükür nimeti ziyadeleştirir.
Selâm ve dua ile.
Allah'a emanet olun.
