a-Kâinatın var edilmesi
*Şu bildiğimiz Kâinat (Evren) ve şu gördüğümüz, durmadan ortaya çıkan- sonra gözden kaybolan mahlukat ve hayat- ölüm gerçeğini inkâr edebiliyor muyuz? Madem eser vardır, öyle ise mecburen eseri yapan (müessir) da olacaktır. Bir fiil, eylem varsa, bir de fail ve bir eylemcinin de olması zaruridir. Aksini iddia etmek; Aklı, ilmi ve hatta, inkâr edenin kendisini de ‘yok’ sayması demektir.
Aristo’dan beri bilim, klasik fizik; ‘Kâinat (Evren) yaratılmamıştır. O hep vardı ve var olmaya da devam edecektir, sonu da yoktur. Ve bu, statik, durağan ve değişmezdir, zaman, mekân mutlaktır’ demiştir. Bilim adamları da hep böyle inanmışlardır. Bu inanış 19. yüzyıla kadar devam etmiştir. 19. yüzyılda; Kuantum kuramı (Max Planck) ve Relativite-izafiyet kuramı (A. Einstein) ile klasik fizikten, modern fiziğe (kuantum fiziğine) geçildi. Klasik görüşlerin (klasik fizik) yanlışlığı ortaya çıktı. Aristo’dan beri gelen inanış yıkıldı. Yani Evren’in ‘ezeli ve ebedi olmadığı gibi, zamanın da, mekânın da mutlak olmadığı’ ortaya çıktı. Evrenin yaklaşık 15-16 milyar yıl önce, zamanın, enerjinin, maddenin bulunmadığı, adeta bir yokluk ortamında (yoktan), sıkıştırılmış sıfır bir kütleden patlama ile (Big Bang) sonradan var edildiği, durağan, değişmez değil, devamlı genişleyip, değiştiği ve bir sonun da mutlaka olacağı görüşüne gelindi.
b-İnsanın yaratılma amacı
İnsan; 15-20 mikron büyüklüğünde döllenmiş bir yumurta hücresinden (Zigot) yaratılmış ve yaklaşık 100 trilyonluk hücreden müteşekkil (Bedenîyle-Ruhuyla) adeta Allah’ın antika bir eseri olarak görülmektedir. İnsan geçici olan bir hayat (Dünya hayatı) için yaratılmamıştır. Öyle olsaydı, ölüm olmaz ve insan bu dünyada emeline kavuşur, tatmin olurdu. İnsana verilen arzu ve isteklere bakıldığında, insan; fani bir hayatı değil, devamlı, baki bir hayatı istiyor. Yaratıcı olan Allah, insanı geçici olan bu Dünya için değil, devamlı olan Ahiret için yarattığını söylüyor. Ancak insanın, bir teste (imtihana) tabi tutulacağı, test yerinin de Dünya olduğu, Dünya’nın bir oyun ve eğlence yeri olmadığı da bildiriliyor (1-3).
İnsan ‘Ahsen-i takvîm’ suretinde yaratılmıştır. Yani; insan, (medeniyetler kuran potansiyel kabiliyetleri bakımından) yaratılanların en üstünüdür. Fakat insan aynı zamanda fıtratına uymayan (yaratılışına), azıp, sapıtan ve hayvanların dahi yapmadığı her türlü kötülükleri yaparak ‘Esfel-i Safilin’e (alçağın alçağı) düşmeye de müsait bir mahluktur (4). Bu yüzden insanlar yeryüzünde fitne-fesat çıkarıp, bozgunculuk yaparak hayatı cehenneme çevirip, yaşanmaz hale getirirler. Allah, insanın bu tabiatını bildiği için, şefkatinden dolayı onlara Vahy (doğruları-yanlışları göstermiştir.) ve Elçileri (peygamberler) ile desteklemiştir. Allah, insanlardan Elçilerine uymalarını istemiştir. Aksi taktirde zarara uğrayacaklarını, kendilerine yazık edeceklerini ve de hesaba çekileceklerini ihtar etmiştir. Ama Tarih’in şahitliği ile, insanların çoğu Allah’a itaat etmemiş ve vazifelendirilen Elçilere (peygamberlere) uymamıştır.
Gelecek yazı: Hz. Peygamber’den önce insanlığın durumu
(1): ‘’Sizi mutlaka biraz korku ve açlık ile, biraz da mallardan, canlardan ve ürünlerden noksanlaştırmak suretiyle (zarara uğratılarak) imtihan edeceğiz. (Resulüm) sabredenleri müjdele’’ Bakara-155.
(2): ‘’İnsanlar hiç imtihana tabi tutulmadan, sadece ‘inandık’ demekle bırakılıvereceklerini mi sandılar? Gerçek şu ki, Biz onlardan öncekileri de imtihan ettik. Böylece Allah, doğru söyleyenleri de, yalancıları da (iyileri de, kötüleri de) ortaya çıkaracaktır’’ Ankebut-2,3.
(3): ‘’Bu Dünya hayatı sadece bir eğlence ve oyundan ibarettir. Asıl hayat ise Ahiret yurdundaki hayattır. Keşke (insanlar) bilseler’’ Ankebut-64.
(4): ‘’Gerçekten Biz (Allah) insanı en güzel şekilde (en kapasiteli) yarattık. Sonra onu aşağıların aşağısına çevirdik’’ Tîn-4,5.
