*Dünya ve içindekiler bâki değil, fânidir. Fâniye devamlıymış gibi herşeyiyle bağlanmak akıl kârı değildir. Yalnız, Dünya'yı fiilen değil de, kalben (zihnen) terketmek gerekir. İnsan, çalışmadan, gayret etmeden de, bir şey elde edemez, Bunu da unutmaması lazımdır.
*İnsan, Allah'a kulluğunu sadece ve sadece O'nun rızasını kazanmak için yapmalıdır. İnsan, Allah'ın kendisine peşin olarak verdiği nimetlerin şükrünü edâ edemez (bir gözünün dahi). Kulluk,ne Cennet sevdası ve ne de Cehennem korkusu sebebiyle olmamalıdır.
*İnsan, kendini mâlik olarak görmemelidir. İnsan, ne kazandıklarının ve ne de kendisinin mâlikidir.Hele bir kendine baksın ! Paha biçilmez azalarını (Kalp, Beyin, Göz,Kulak,vs) kendisi ve Ana-Babası yapmadığına göre... Allah'tan gayrı kim yapmış? İnsan, Allah'ın hem mülkü ve hem de memlüküdür. İnsan mâlik değil, emanetçidir. İnsan mâlik olsaydı; kabrine yalnız girmezdi ve neyi varsa beraberinde götürürdü. Ama bir çöpünü dahi götüremiyor. 'Benim dediği' vücudu da (bütün azaları, organları) bâki kalamuyor.
*Ey insan ! Gerçekte senin olmayanları terkediyorsun.Öyle ise;Terketme düşüncesini dahi terk et! Kendini, Bâki-i Sermedî'ye teslim et !
