Hüsnü Öğretmenimiz gerçekten beyefendi bir insandı. Onu tanıyanlar bilir, hayatımda bir kez olsun onun ağzından boş bir söz duymadım. Her yaştan insan ile kolayca iletişim kurabilirdi. Öğretmenliğin verdiği beyefendiliği hayatının sonuna kadar yaşadı. Temiz giyinir, sade konuşur, mütevazi görünürdü. Beş vakit namazını kılar, cemaate de gelirdi. Oldukça kibar davranırdı. Yeri geldiğinde sert, yeri geldiğinde halim, selim bir insandı. Disiplinliydi, öğretirdi.
Yetmişli, seksenli yıllarda suni, yapay oluşturulan sağcılık-solculuk ayrımcılığında sağcıların müdürü derlerdi. Öğretmen okullarında yetişen ender insanlardan biriydi diyebilirim. Allah Teâlâ kendisine rahmet eylesin, mekânı Cennet olsun, ailesine sabırlar diliyorum.
Sabah perdeyi kaldırdığımda, aman Allah'ım, kar yağıyor, hem de yerler kar tutmuş, bulgur gibi kar yağıyor. "Ya yollar kapanırsa, ya cenazeye gidemezsek?" diye düşünmeye başladım. Camiye birkaç adım kalmıştım ki, ikindi namazı için ezan okunmaya başladı. İkindi namazı çıkışı, vefat eden ağabeyimiz için iyiliğine şahitlik edildi, helallik alındı, helallik verildi ve cenaze namazı kılındı. 750 kilometrelik yola koyulduk.
10 saatlik yolumuz sağ salim bitti, Elhamdülillah. Tekke'ye geldiğimizde sabah kahvaltısı Merkez Camii'nin altındaki aş evinde uzaktan gelenler için çorba çoktan pişmişti bile. Sıcacık çorbalarımızı içtik, ellerine sağlık pişirenlerin ve hizmet edenlerin. Köyümüz cenaze sahiplerine yemek yaptırmaz. Yakınları yemek hazırlar.
Tekke'deyiz. Adı da güzel, kendisi de güzel, insanları da güzel, hayvanları da. Evimiz köyün kenar mahallesinde. Komşumuzun köpeği uzaktan beni görünce havlaya havlaya, koşa koşa yanıma geldi. Belliki çok özlemiş, yolumu çok gözlemiş. Atılıyor üzerime. Bir an yalnız bırakmadı beni. Lakin evde köpeğin yiyeceği bir şey yok. Kışın durulmayan evde ne olur? Köyün içine kadar beni bırakmadı. Bakkaldan bir ekmek aldım. Ben "Ye" demeden yemedi. Ne zamanki parça parça ettim ekmeği, yüzüme bakıp izin alarak ekmeği yedi. Bir görseniz nasıl da mutlu olmuştu.
Öğle namazından önce Yasin-i Şerif okundu, salavat-ı şerifler, aşrı şerifler, dualar edildi. Cenaze namazını benim kıldırmamı istediler. Cenaze için şahitlik ve helallik alınmalı önce. Tekke Köyü'müzün beyefendisi diyebileceğimiz Hüsnü Öğretmenimiz en önde, musalla taşında, tabutta, mikrofon ise bende. İçimden öyle duygulandım ki, gözümden yaşlar boşanmaması için kendimi zor tutuyorum. Bir anda dilimin bağı çözüldü,
"Muhterem Müslümanlar, ölüm hak, ölüm kaçınılmaz bir sondur. Ölüm en güzel ibrettir. Ölüm tek kelimeyle en kısa vaaz, en özlü nasihattir. Sizlerin de bildiği gibi vefat eden kişi Tekke Köyü'müzün beyefendisi, köyümüzün sevilen öğretmeni idi. Hüsnü Öğretmenimiz o ölmedi. Ruhu yaşıyor. Öğretmenler ölmez. Onlar hep iyilikleriyle anılır. Kendim de öğretmen olduğum için öğretmenliğin ne demek olduğunu az çok bilirim, öğretmen kimdir, kim değildir. Şahsen ben onun iyiliğine şahitlik ederim. Sizler, hali hayatında Hüsnü Öğretmenimizi nasıl bilirdiniz?" dedim üç kere. Her defasında, hep birlikte cenazeye gelenler yüksek sesle,
"İyi biliriz," dediler.
"Hakkınızı helal ettiniz mi?" dedim yine yüksek sesle.
"Helal olsun," dediler.
"Benden yana da helal olsun," dedim ve akabinde namazını kılıp cenazeyi gönül rahatlığıyla defnettik. Dünyada ne GÜZEL bir SON.
Güzel insanlarla, dirisinde de vefatında da bir olmak, beraber olmak ne güzel, değil mi?
Allah'ım Azze ve Celle, vefat eden Hüsnü Öğretmenimizin mekânını Cennet eyle, hataları ve günahları varsa affeyle, bağışla, geride kalanlarına da sabrı cemil ihsan eyle diyoruz.
