Anılar…
Anılar…
4 yıl önce neredeydim, şuan nerdeyim. Çok sevdiğim çeyiz işini bırakıp tamamen farklı bir sektörde yeni başlangıçlar yapmakmış nasip.
Büşram'ın hayali bana işimi bıraktırdı. Onun hayalinin peşinden götürdü. Garson olmak. servis yapmaktı hayali. Bu hayal beni çeyizden vazgeçip ev yemekleri, saç böreği yaptığımız işletmeyi açmamın nedeni oldu.
Bugün beraberiz ve çok mutlu. Bana yardım eden, hamur açan, bulaşıkları toplayan, temizlikte yardım eden, ve en önemlisi hayalindeki gibi gelen müşterilerimize servisi kendi yapan meleğimin "BENDE VARIM, FARK EDİN BENİ!!!" çabasını ben çözdüm.
Bizim çocuklarımız ne yapabiliri sildim kafamdan, ben yapabiliyorsam kızımda yapabilir diyorum ve yoluma böyle devam ediyorum.
Yoluma ışık tutan yine Büşram oluyor her zamanki gibi onun azmi onun vazgeçmeyişi bana güç veriyor.
Yapmamamız gereken şey onlara sen yapamazsını hissettirmek.
Ona güvenmediğimizi anlarsa vazgeçer, yapmaz. Nasıl ki biz olumsuz birşey gördüğümüzde yâda söylendiğinde depresyona kadar götürecek ruh haline giriyorsak ÖZEL BİREYLERİN DE bizler gibi DUYGULARI VAR.
Belki tam anlamıyla ifade edemiyorlar, evet, ama yaşıyorlar hemde en ağır şekilde. Çünkü ifade edemiyor anlaşılmıyorlar. Onlarla iletişim kurarken çok dikkat etmeliyiz özel bireyin gözünden bakmaya çalışmalı duygularını anlamaya çalışmalıyız.
Teşekkür ederim kızım.
Teşekkür ederim meleğim.
Bana beraber mutluluğu tekrar yaşattığın için
