Bir insan “Ben çok zenginim” dediğinde, görünmeyen bir el harekete geçer. Servet biriktiren eller bir sabah boş uyanır. Görkemli duvarlar çatlamaya, sağlam sanılan temeller çözülmeye başlar. Zenginlik, saman gibi ateşe tutulur; bir kıvılcımda küle döner.
Unutursan hatırlatır.
“Biz çok güçlüyüz,” diyenin üzerinden rüzgâr geçer. Bir zelzeleyle dağlar devrilir, bir salgınla şehirler susar. Teknoloji, ordu, bilgi… Hepsi âcizlikle tanışır bir anda. Gücün sahibi, görünmeyen bir dille fısıldar: “Sen gölgesin, ben asılım.”
Unutursan hatırlatır.
“Ben kazandım” diyenin avuçlarından sevinç kayar. Zaferin ardından bir acı, bir boşluk, bir kayıp yürür içeri. Gururun kokusu semaya yükselince, terbiye gelir ardından. Çünkü Hak, her başarının arkasında kendi izini gizler.
Unutursan hatırlatır.
Bir kadın aynaya her gün bakar, güzelliğine sarılır. Zaman, dokunmadan değiştirir yüzünü. Aynalar, sadakat göstermez. El-Musavvir, şekli verendir ama kalanı geçicidir. Kendine hayran olanlar, faniliği tattığında anlar.
Unutursan hatırlatır.
Bir baba, evladına bakar ve “Ben olmasam olmazdınız” der. Sonra bir hastalık çıkar, yatakla dost olur. Evlatlar ayakta kalır, rızık akmaya devam eder.
Unutursan hatırlatır.
Bir âlim, “Ben biliyorum” der. Sözleriyle hükmederken bir soru gelir; suskunluk baş gösterir. İlmin de bir sahipliği vardır. El-Alîm isterse verir, isterse alır. Bilmek, sahip olmak değil; muhatap olmaktır.
Unutursan hatırlatır.
Milletler, “Biz yenilmeziz” diye övünürken içten içe çözülür. Kardeşlik unutur, birlik dağılır. Güç, birlikten değil; tevhidden doğar. Tevhid unutulursa, kalabalık bile yetim kalır.
Unutursan hatırlatır.
Zengin, şükrü unuttuğunda düşer; fakir, sabrı taşıdıkça yükselir. Görünmeyen teraziler işler âlemde. Dengeler Hak’tan gelir. Kimse, neyi hak ettiğini tam bilmez. Bildiğini sanmak bile bir sınavdır.
Unutursan hatırlatır.
Güç sende gibi görünür. Söz senin ağzından çıkar, el seninle verir, ayak seninle yürür. Ama ardındaki kudret Hakk’ındır. Hak, kulundan zahir olur. Kendi gölgesine tapanlar, bir gün ışığın sahibini fark eder.
Unutursan hatırlatır.
Hayat, hakikatin aynalı labirentidir. Her köşede bir yansıma, her dönemeçte bir sınav gizlidir. “Ben” dediğin şey, Hak’tan uzaklaştıkça sana ağır gelir. Sen sahip değilsin, şahit olansın. Ne zenginsin, ne güçlüsün, ne de bilensin. Sen sadece şahitsin. Kudret, mal, bilgi, güzellik… Hepsi O’ndan sana akandır. Emaneti sahiplik zannedersen, o emanet seni taşımaz, sana yük olur.
Unutursan hatırlatır.
