Yürekteki kuruyan bahçeyi
Durmadan sulamaktı
Her gün buda geçer
Dediklerimizdi belkide
Olmayacakların farkında olupta
Olacakların yolunu gözlemekti
Umutla uyuyup kalkmaktı
Otobüs camına başını dayayıp
Dalgın dalgın yolları izlemekti
Konuştuğun her sözün sekip
Gelip yüreğe çarpmasıydı
Her sokak başında
Nemli gözlerle kendini aramaktı
Her gün biraz daha
İçimize çekilmekti belkide
Bir zamandan sonra
Olan şeylere şaşırmamaktı
Acınında dozunun artışı bile
İnsanda bir tesir bırakmadığını
Hissetmekti belkide yorgunluk
Adaletsizliğin yaşandığı bir yerde
İnsanların bir filim izler gibi
Seyrettiğini görmekti yorgunluk
Mazlumun ahının çığlığı
Yeri göğü delerken
İnsanların kulaklarını tıkamasını
Görmekti belkide yorgunluk
